بچه که بودم همسایه ای داشتیم مهربون تر از هر همسایه ای که به عمرم دیدم، کرد هایی با اصالت، نجیب و شاد. یادمه انقدر بهم محبت داشتند که به هر بهونه ای می شد میرفتم خونشون، با اینکه اختلاف سنیشون با خونواده ما زیاد بود ولی خونوادگی خیلی با هم اخت شده بودیم.
هر چند اون موقع کمتر از 4 سالم بود ولی یه سری تصاویر به وضوح تو ذهنم هک شده مثل همین محبت های دائمی مادر خونواده یا لبخند های آروم و همیشگی پدر یا دخترای قد بلند و شادشون با اون لباسهای رنگارنگ کردی و موهای بافته شده تا کمر (منم بهشون گیر میدادم که چکار کردن انقدر موهاشون بلند شده که منم همین کارو بکنم) و اون داداشای مهربون و پر انرژی. کوچیک ترین عضو خونواده، داداش کوچیکه اون زمان 17 سالش بود.
